Thuis… wat een mysterieus woord, ik denk niet dat het woord een mening hebt die iedereen mee eens kan zijn. Het kan zo veel verschillende dingen betekenen. Is het waar je woont? Het land waar je een connectie mee voelt? Of is het gewoon het land waar je woont?

De lucht is helderblauw, geen enkel wolk in zicht. 40,000 ft in de lucht, ik vlieg over de Black Sea, en ik voel me tot rust, weg van alle problemen en vrij letterlijk in een ontsnapbaar object. Ik ben opweg terug naar huis, Australia. Maar, als ik het woord ‘huis’ zeg krijg ik een raar gevoel.

Is Australia echt mijn thuis?

Mijn hoofd gaat terug naar de vakantie die we net hadden. Nederland was mooier dan ooit. De knapperig koude winters brengt plezier naar mij, het is altijd een hoogtepunt van de vakantie. De lage temperatuur biedt een contrast tot de warme Australische zomers. Als de Europese zon opkomt, het werk van de vriezend temperatuur van de nacht daarvoor zie je pas voor het echt. Toen een heldergroen, het gras is nu onherkenbaar, een laag van ijs er op moet me denken aan de spinnenwebben in Australia. Geuren vullen de straten, als of mijn neus met mij speelt. Open gordijnen laat families zien, lekker aan het ontbijten, echt iets Nederlands denk ik. Toeristen zouden het een lack of privacy vinden, ik vind het geweldig.

Nieuwjaarsdag is altijd een feest in zichzelf. Iedereen een ‘gelukkig nieuw jaar’ wensen, zelfs vreemde mensen die je tegenkomt in de straat, de geur van vuurwerk nog fris in de lucht. Nog lekker snel wat eten van nieuwjaarsavond voordat we weer een jaar moeten wachten. Veel fietsers kom je vandaag tegen, iedereen terug naar huis naar een lange avond. Of misschien nog snel een paar vrienden of familie opzoek gaan, een voel van geluk is in de lucht, wat een mooi gevoel.

Ik voel thuis, maar wat eigenlijk is thuis denk ik?

Herringen van mijn opvoeding komen terug. Straten helemaal in oranje. Oranje speelt vanavond, iedereen vol met hoop en spanning. Het voelt alsof het hele land het twaalfde man is, zingen en schreeuwen voor ons land. Lekker een potje trappen naar de wedstrijd was altijd leuk, snel wegrennen als een auto er aan kwam. Soms stiekem een sneeuwbal gooien naar de auto’s, en snel achter de boom verstoppen. De voetbal stickers bij Albert Heijn verzamelen, wisselen met vrienden, zo snel mogelijk het boekje klaar hebben. Lekker naar de wok met de familie, altijd veel eten halen, onze ouders ons waarschuwen om niet ziek te woorden. Al die leuke dingen, weg, toen ik 5 was, naar Australia verhuisde.

Ik ben best wel benieuwd naar de woordenboek mening van het word ‘thuis’. “Woning waar je woont en waar je je prettig voelt”. Ik denk hierover na, kan eigenlijk een mening genoeg zijn voor zoon ingewikkeld woord? Voor een iemand zou dit genoeg zijn voor het woord, maar dan weer niet voor een andere. Het woord moet je veel over nadenken.

Ik vlieg terug naar Australia, helemaal aan de andere kant van de wereld, meer dan 16,000km vanuit elkaar, alsof het een andere wereld is. We zijn daarnaartoe verhuist toen ik 5 was, dus heb meer dan de helft van mijn leven daar gewoond, maar het voelt nog steeds raar, ik voel gewoon geen connectie met het land. Ik ben hier zelfs geboren, het land heeft een groot invloed op mijn leven gehad. Wakker woorden in de warme zomers was altijd erg, het huis al gevuld met warme vochtig lucht geen moment van koelheid. De fans werken amper, alsof ze het ook te warm hebben. Mesen lopen langzaam door de straat, hopen dat ze nog snel wat frisse lucht krijgen voordat het te warm wordt om naar buiten te gaan. De zon is helder en creëert een zee van kleuren overal waar je kijkt. Mesen zoeken water op, als ze maar wat cooling krijgen. Veel mensen gaan naar het winkelcentrum, wat heb je daar? Air conditioning…… De cricket is bijna op elk tv-scherm die je langs komt en de barbecue ruik je in elke straat. Je merkt echt dat Australiërs in super veel manieren gebruik maken van de warme zomers, toeristen zouden het niet aan kunnen. Ik vindt het indrukwekkend.

Ik weet nog goed mijn eerste dag op school in Australia. Niemand was mijn vriend en het land was nog behoorlijk raar voor mij. Maar nu, 13 jaar later, kan ik er wel om lachen, als ik met mijn vrienden daar over praat. Mijn eerste voetbalwedstrijd was in Australia en ik weet nog goed toen ik een ‘six’ kreeg en een 50 tijdens een cricketwedstrijd. Wilde zomers zullen me nooit ontsnappen, lagen en lagen rook overal waar je kwam, het hele land kwam samen om het land te redden. Lekker fietsen met mijn vrienden in ‘the bush’ in plaats van de kleine Nederlandse straten, langs de gums trees, ertussen door racen, de geur van eucalyptus te sterk voor mijn neus. Ik voel me eigenlijk best wel gelukkig als ik zeg dat ik in Australia woon, maar het lukt mij nog steeds niet om te zeggen dat het mijn thuis is.

Je identiteit is vaak gekoppeld met een land. Een blik naar iemands paspoort en er komen meteen stereotypen naar boven. Vooral in vandaags hypervigilant wereld is iemands identiteit misschien nog belangrijker. Voorzichtig, hou ik mijn Australian en Nederlandse paspoort in mijn handen, als of ik ze op een weegschaal zet. Welke ben ik meer trots op? Welke is belangrijker in mijn leven? Alle twee hebben ze een groot betekenis voor mij. Maar is een groter? Vaak word ik gevraagd welk land ik vandaan komt, “The Netherlands” zeg ik altijd.

Ik voel leeg als ik erover na denk welk land ik eigenlijk vandaan kom. Instinctief zegt dat het niet het land is waar ik woon.

“Down under” wordt het genoemd. “The Great Southern Land”, maar al dat ‘charisma’, zo aantrekkelijk voor zo veel mensen grijpt met mijn ‘inner self’. Ik voel eigenlijk amper een identiteit, of misschien denk ik gewoon te veel voor dat woord. Maar nee, thuis is meer dan een gebouw dat veel geld waard is. Ze hebben een emotionele mening. In Australia heb ik nooit een leuk moment met mijn familie kunnen delen. Ze wonen hier niet….. Maar Skype en FaceTime denk je misschien, dat is anders. Je kan niet herinneringen maken via een video call, het moet een fysiek onderdeel hebben. Ook heb ik nooit met het hele land dingen kunnen vieren. Australia Day dan? Denk je misschien. Maar nee, ik voel echt geen connectie. Het komt nieteens dichtbij in vergelijk met koningsdag. Alle straten oranje, de verjaardag van onze koning vieren. Het Wilhelmus met trots zingen, en lekker eten.

“Welcome to Sydney airport, we do hope you enjoyed your flight and to all Australian residents, welcome home”

Ik voel dat welkom, maar ben ik echt thuis? Ik ben sowieso fysiek terug in Australia, niet meer in het neutraal vliegtuig, maar mijn identiteit snap ik nog steeds niet. Ik weet dat misschien en dag komt wanneer ik moet beslissen tussen de twee landen, maar voor nu accepteer ik dat ik twee huizen heb. Australia en Nederland.

Thuis is echt een moeilijk woord, ja, het kan gewoon het huis zijn waar je woont, maar de mening van het word is veel dieper. Een ding weet ik zeker, er is geen beter gevoel dan om thuis te zijn.

***

Home is a mysterious word. I don’t think anyone could agree on a single definition for it. Different people understand the word and interpret it in different ways. Is it the house you live in? The place where you feel the safest? The country you feel most connected to? Or is it just simply the country you live in?

The sky is bright blue, not a single cloud in sight. At 40,000 feet, flying over the Black Sea, I feel at peace, at rest from life’s troubles whilst quite literally sitting in an inescapable object. I’m flying back home, to Australia. However, mentioning the word home gives me a sense of unease.

Is Australia really my home?

My mind drifts back to the holiday I had just been on. The Netherlands was as sublime as ever, enticing me to give it all my attention. The crisp, cold winters fill me with joy and are always a highlight. The cold temperatures offer me a sense of contrast to the sluggish heat of the Australian summer. As the European sun rises, signalling the start of a new day, the work of the previous nights’ freezing temperatures is revealed. Once a vivid green, the grass now seems like a foreign, introduced species, full of a dull white layer of ice that reminds me of the spiderwebs in Australia. Smells rich and diverse fill the streets, ruffling my nose. Open curtains reveal families having breakfast, brightening up the whole street as the warm house lights beam onto the footpath. Tourists find it an intrusion of privacy— I find it lovely. 

New Year’s Day is a celebration in itself – wishing strangers a happy new year, the smell of fireworks still fresh in the air, finishing the final celebratory foods before they become irrelevant. ‘Big Sale’ signs dangle in shops celebrating the start of the new year, bicycles flood the street, friends and family visit as many people as possible in one day, the feeling of happiness fills the air. While the temperature makes my body shiver, the sense of community gives me a powerful feeling of joy and happiness, making me feel at ease. 

I feel at home, but what is home? 

Memories from my early childhood echo in my mind. Whole streets decorated in orange, as the national football team competed against the world, it felt as if the whole country was part of the team, with occasional chants and angry shouts flooding onto the footpath. Juggling the football in the street with neighbours, scurrying to safety when a car approaches, occasionally throwing snowballs at them, hurrying behind the trees to hide. Collecting stickers at the supermarket, trading with friends, racing to finish the collection book first. Monthly family gatherings at the local Chinese buffet, constantly eating food with my cousins, our parents warning us not to get sick. All stolen away when, at five years old, I moved to Australia. 

Curiously, I look up the definition for home; “the place or region where something is native or most common”. This resonates with me for a while, but can one definition evoke meaning to such a powerful word? One person’s home may be different from another’s. The word requires deep thoughts and self-reflection.

I’m flying back to Australia, all the way to the other side of the world. Separated by 16,000 kilometres, it is almost a world on its own. I moved there when I was five. I’ve spent more than half of my life there, yet an absent feeling fills the air. I struggle to have a connection. My place of birth, this country has had a big influence on my life. Waking up on a hot summer morning I always agonise. The house is already filled with humid hot air, there’s not a moment of relief. Fans working overtime to provide some sense of treatment, but to little avail. People trudge along the street, hoping to get some fresh air before the heat becomes too much. The sun beams bright, creating a sea of bright colours wherever you look. People flock to water sources, desperately searching for relief, the local shopping centre provides endless air conditioning – some may say there’s no better place to be. The cricket fills TV screens, while the Barbeque works endlessly to provide summer feasts. Australians will take advantage of summer in any way possible. Tourists will find it unbearable – I find it lovely. 

Vividly, I remember my first day of school. There was no one I could call my friend. This country was still strangely unfamiliar to me. Yet today, I can truly laugh at myself when talking to my friends about that first day. My first club football game was played here, and I was filled with joy when I hit a six to achieve my first half century in the national sport, cricket. Wild summers will never escape me, layers of smoke engulfing everything, the whole community coming together to protect our land. Bike rides with friends were in the bush as opposed to the Dutch streets, weaving in and out of the giant gum trees, the smell of eucalyptus too strong for my nose. I feel a sense of luck when I say I live in Australia, but can I come to the conclusion that it is my home?  

Your identity is often linked to place. One glance at a passport can reverberate into lasting stereotypes for someone you perhaps have never even met. In today’s hypervigilant world, our identity is perhaps as important as ever. Cautiously, I hold both my passports, almost creating a balance scale. Which one am I prouder of? Which one has a greater weight in my life? Both have had a tremendous impact, but does one prevail? I am often asked what country I am from. I instinctively, immediately reply with ‘The Netherlands’.

A sense of emptiness fills me when I think about what country I truly belong to. Instinctively, I know it’s not the country I live in.

‘Down Under’ it’s called, ‘The Great Southern Land’. Yet its charisma, so appealing to many, grapples with my inner self. I feel a lack of identity and I wonder, am I overthinking the concept of home? But no, our homes are more than a financial asset – they have an immeasurable emotional meaning. In Australia, never have I been able to share memorable moments with family or celebrate events with the whole country. But what about Skype or FaceTime? It isn’t the same. Creating memorable moments can’t be achieved with a simple call, it requires physical presence. What about Australia Day? People celebrate that, right? Yet somehow I don’t feel a connection. Not even remotely does it compare to Kings Day, during which I feel a real, strong connection. Celebrating the birthday of our king with the whole country is truly an amazing feeling, streets filled with orange, singing our anthem with pride while feasting on Dutch delights.

“Welcome to Sydney airport, we do hope you enjoyed your flight and to all Australian residents, welcome home”. 

I feel that welcome, but am I home? I am physically back on Australian land, no longer on the stateless airplane, but my sense of identity is still unclear. I know that one day I might have to come to a decision between the two nations, but for now, I accept that I have two homes. Both the Netherlands and Australia have a deep place in my heart.

Home is a deeply under-considered word. Yes, you may relate it to a place of living, but the concept is far deeper. It’s not all about the physical aspect. One thing is for sure – whenever you feel at home, there is no better feeling possible.

Think your name would look good in print? Woroni is always open for submissions. Email write@woroni.com.au with a pitch or draft. You can find more info on submitting here.